Iedere nacht voor ik in slaap val hoor ik the Black Crowes. Al zeker twintig jaar. Ze fluiten en ruisen, ze brommen en piepen. Als beginnend popfotograaf van 18 stond ik namelijk eens een heel Crowes-concert lang op de beste plaats om kiekjes te maken - met je oor in de P.A. - en sinds die avond lijd ik aan permanente gehoorbeschadiging.

Knappe jongen die het me nadoet: ik heb zojuist een kind geproduceerd. Neehee, een achtjarige snotneus wat K3-liedjes laten inblèren is niet zo moeilijk. Maar ik heb recentelijk echt een kind ge-pro-du-ceerd, een meisje. Een leuke nacht pre-productie, negen maanden het idee laten groeien en champagne op de launch-party, geweldige ervaring. Baby's hebben trouwens een groot voordeel ten opzichte van het maken van albums: de releasedatum wordt hooguit twee weken uitgesteld. Verder is zwanger zijn best rock-'n-roll. Je hebt alleen nog meer seks (ligt voor de hand) en gebruikt behoorlijk minder drugs (vanzelfsprekend). Ik ben ook gewoon doorgegaan met muziek maken. Repeteren en optreden gaat op zich prima tot een maandje of zeven. Daarna heb ik alleen nog 'onzichtbare' opdrachten aangenomen: muziek geproduceerd voor promotiefilmpjes waarbij de opdrachtgever toch niet wist dat ik m'n gitaar nauwelijks meer vast kon houden. En drie weken na de bevalling zat ik alweer in de studio: het enige zwangerschapshormoon waar ik iets van heb gemerkt, is adrenaline. Dochterlief heeft in ieder geval in de buik al flink wat muzikale bagage meegekregen. Ze voelde de diepe bassen van Radiohead live in Ziggodome en liet urenlang opnames van klassieke concerten over zich heen komen. Baby-daddy is conservatoriumviolist, dus iedere vrije minuut dat ik me in de huiskamer bevond, zette hij snel een klassieke CD op. Onder zacht protest liet ik deze auditieve conditionering maar toe: verschillende psychologische onderzoeken hadden immers uitgewezen dat dit soort klanken een heilzaam effect hebben op ongeborenen. Ze zouden er rustig van worden, omdat dit genre zo op de menselijke taal lijkt. Het idee dat het luisteren naar Bach en Beethoven intelligentiebevorderend werkt op de groeiende vrucht, is echter wetenschappelijk ongefundeerd. Toch geloven nog hordes aanstaande ouders deze populaire mythe en zetten vol verwachting maar weer een moppie Mozart op. Volgens mij maak je zo'n kleintje echter gelukkiger met een lekkere discobeat. Het hartje van een ongeboren kind klopt gemiddeld namelijk 140 keer per minuut. De meeste discoritmes liggen ook allemaal rond de 140 BPM. Voor volwassenen is dit al een heerlijk tempo om de heupen op te wiegen, want zij hebben een hartslag die precies twee maal zo langzaam is: 70. Maar de hartslag van een foetus is zelfs volledig in sync, hoe lekker moet dat zijn? Ja, een baby's hart klopt disco. En het hart van de mijne zeker. Als tegenreactie op al het klassiek dat ik gewillig aanhoorde, heb ik gedurende de bewuste negen maanden vaak een lekkere dansstamper opgezet. Mevrouwtje in m'n buik kon het geloof ik wel waarderen en de ritmes klinken nu voor haar al heel vertrouwd. Ze valt dan ook het lekkerst in slaap als ik hits zing van Baccara ('Yes sir, I can boogie') of Kylie Minogue. Van die laatste zingt ze het refrein van 'Can't Get You Out Of My Head' al bijna mee: “La la la, la-la, la-la-laaa”. Wonderkind, hoor. Die komt er wel.

I interviewed fellow rockchick Krause in my studio, for Dutch 'Home Recording Magazine'. Buy the magazine at your local newsstand to read the 4 page spread, or subscribe here to the magazine.

Peper & zout, seks & drugs, Bert & Ernie... Sommige duo's zijn zo vanzelfsprekend dat je nooit over hun verwantschap nadenkt. Het tweetal 'kip & ei' wil nog wel eens discussie opwekken: wie kwam eerst? Hetzelfde kun je je afvragen over muziek & emotie. Hoe vaak heb ik niet met een gebroken hart David Sylvian, Jeff Buckley of Amy Winehouse (bedenk zelf het bijpassende jaartal) op repeat gezet? Maar leidde mijn verdriet tot die muziekvoorkeur, of waren het de songs zelf die me tot echt janken aanzetten?